Život u Beogradu...



Tak jak urwał się tekst ten

porwała się przerwała pękła nitka

koloru wolontariatu w BG

pstryk

zadziwiające jak wszystko wydaje się bez znaczenia

chociaż

teraz

z coraz to zwiększoną częstotliwością

przypominam

wspominam

nie zapominam

nadziewane ciastko

o smaku wzruszeń poruszeń sentymentów

każda sekunda

trwa zbyt krótko

wszystkiego tak żal

kiedy już się skończy

miesiąc temu:

Płynne przejście w tempie uniemożliwiającym orientację.

Rachciachprach

Z depresji nerwic uczuć mieszano podłamano wypalonych

Poprzez entuzjazmy i tłumaczeń nadzieje

Okazało się, że komunikacja miejska w BG wcale nie była najgorsza. W Poznaniu najwidoczniej chcą mi ułatwić ten trudny moment przestawienia i każą marznąć na przystankach po 40 minut. Spóźniać się do pracy. Generalnie się spóźniać. Generalnie cierpliwość nie jest permanentną cechą. Zdobyta z trudem. Stracona w mgnieniu oka.

Wszystko mgłą się pomazało. Ludzie schody przystanki twarze głosy zadarte nosy języki melodie kawy wina papierosy koty podwórka windy fakultety sklepy.

Wszystko takie COŚ i nic jednocześnie.

To tak jak wrodzony mój pesymizm z radością życia toczy walkę nieustanną.

Rozumiem nie rozumiem mówię nie mówię wydzieram się i milczę zarazem.

istovremeno.

Irytacje podobne są wszędzie.

Czy ja tu rzeczywiście o wiele więcej rozumiem?

Wcale a wcale

Złudności mdłości słodkości

Plącze mi się język w języku każdym

Który targać próbuję

Poukładane nieco.

Języki potoczne

Przekleństw lawina

Napiszę w końcu wszystkie maile.

Wszystko tak łatwo mija. Dziękuję wszystkim. Wszystko jednak wiele znaczy.

EVS polecam najszczerzej. Jednemu Światu przyznaję order wdzięczności i fantastyczności.

Do BG

ću vratiti uskoro.

...............

I tak to,

że kropka.

  

DUH

Beograd ne voli da se slika.

Mrzi ga da pozira. Mrda se. Ne ispada lepo na fotografijama, i uvek liči na neko drugo mesto. Nije to Pariz, koji ume da se mazi sa slikarima.

Ni London, koji zna da se umiljava fotografima.

Ni Rim, što se kiti suvenirima.

Ni Beč, zgodan da se ugravira u pepeljaru.

Ni Moskva, koja lepo izgleda kada se smesti u staklenu kuglu sa snežnim pahuljicama.

Ni Berlin, od koga mogu da se naprave divni privesci za ključeve.

Ni Budimpešta, koja voli da bude naslikana iznova na šarenim tanjirima ispod pilećeg paprikaša.

Ni Istambul, sa Zubina od zlata.

Ni Atina, kameni pritiskivač za rukopise…

Ostaje malo stvari u njemu koje već negde nizam video. Možda samo tri: njegove reke, nebo i ljudi. Iż ta tri prastara elementa rađa se jedinstveni duh Beograda.

(…)

Gde je srce Beograda? Svugde i nigde.

Magija Beograda, Momo Kapor*

Hvala vam svima - Centar E8 tim -  za sve. Vidimo se.

Pożegnań nawarstwienia. Czuje się rozerwana na kawałeczki małe, dziwaczne, bezkształtne, niesprecyzowane.

Pakunków tysiące.

Śniegi błota po ulicach.

Ludzie chodzą wyjątkowo zabawnie. Po upadku w kupę błota pojęłam dlaczego.

Zegarki tykają z przyśpieszeniem nieznośnym. Zdziczały.

Wpadłam w śnieg po kolana. Mijający mnie dziadek uraczył mnie informacją o swej profesji. Psychiatra. Czyżby głowy problemy niebezpiecznie wylewały mi się spod czapki?

Wyprawy do sklepu stały się wyprawami prawdziwymi. Przez zaspy, śnieżne pagórki, niebezpieczne przeprawy pod dachami uzbrojonymi w czyhające na nieświadomych śmiałków sople przeogromne.

(Mam nieodparte wrażenie, ze pół miasta poodgradzali żółtymi taśmami, które oznajmiają o niebezpieczeństwie czyhających sopli lodu)

Mama, ja tamo vise ne mogu, pa Beograd, pa Beograd!*

6 lutego – 12:32 - O boże. Wszyscy wokół jedzą mcdonaldowe śmieci. Nie mogę wyjść, bo poza tym pokojem w mieszkanio-biurze panuje ujemna temperatura. Umrę. Nie kupujcie mi biletu. Zginę zamordowana zamęczona zapachem i widokiem bigmaków. O boże. Cóż za głupia śmierć.

22:34

Rysuję jakieś świnie owce i kurczaki. Moja podświadomość najwyraźniej gustuje właśnie

w chowie zwierząt gospodarstwa domowego. Możliwe ze mój wykpiony wszem i wobec wegetarianizm tapla się w mękach niezrozumienia.

Chodzenie do biura w takich temperaturach uważam za bezsensowne zważając na niedziałające ogrzewanie (nie działa poniżej -10) J. powiedział ze to najbardziej sroga zima od ponad 50 lat (dopisane: a S. powiedziała, ze wcale nie). Obwiniam się o przyciągnięcie polskich mrozów. Wybaczcie.

Jedyny działający tramwaj w Belgradzie to 6 bodajże. Paraliż paraliż!

Niektórzy mają teraz mid-term właśnie w zasypanym Białym Mieście. Pamiętając że w Tiranie było ok. 15 stopni tu załóżmy ok. -15, to 30 stopni różnicy może być bolesne.

Aczkolwiek za dni 11 mrozy jeszcze większe mnie czekają. Ojczyzna, jak sadze, nie przyjmie mnie nazbyt ciepło. A ''chłodne przyjęcie'' też wydaje mi się niewystarczającym określeniem.

W zasadzie jestem cierpliwa. Ale naprawdę trudno na swojej drodze spotkać takiego idiotę jak szanowny angielski przybysz z krainy głupoty. Nie wierzę w tak wielki idiotyzm i zaczynam podejrzewać, że tak naprawdę jest tajnym agentem, współpracuje z jakąś gromadą naukowców badających reakcje ludzi związane z szokiem, irytacją, obrzydzeniem

i załamaniem nerwowym w wyniku bezpośredniego zetknięcia się z przytłaczającym imbecylizmem.

Bo wokół jest pełno głupków. Ale to juz przesada.

Albo może po prostu (och boże dzięki ci i chwała!) nieczęsto jesteśmy skazani na mieszkanie, pracowanie i potykanie się we wszystkich codziennych czynnościach o COŚ takiego.

Doprawdy doprawdy

Okazało się, że cierpliwości nie nauczyła mnie tylko moja ulubiona beogradzka komunikacja miejska ale i bezpośrednia styczność z TYM.

Achhh

Pamiętam!

10 lutego

Gorzkie żale

Wizyta w toalecie  grozi odmrożeniami. Wraz z mrozami mroźna atmosfera w biurze się zrobiła. I nie chodzi tylko o te niedziałające grzejniki.

Na miejscu jakiś tych wszystkich europejskich komisji czy innych ludzi dysponujących grubą kasą, zasponsorowałabym obowiązkowe kursy psychologiczne.

Zrobiło się niemilo. Jakieś tajemnice, podziały, ciągłe pretensje. A wszystko kreci się wokół kasy. Pewnie tak wielkiej ze mój totalnie nieekonomiczny umysł nie może pomieścić w wyobraźni swej.

Jeszcze tylko 3 dni w biurze mnie czekają. O ile pełna byłam szczerego żalu i wiary w ich równie szczery żal to oczywiście wszystko pierdyknęło jak mydlana banka i najbardziej im przykro z powodu mniejszej ilości kasy na koncie.

Nieistotne to wszystko już jest totalnie i sama się zastanawiam dlaczego to roztrząsam. Czuję się trochę zobowiązania do wyrażenia gorzkich żalów. Teoretycznie oni tez ich oczekują tak jak wnoszących niebywale wiele szczegółów. Brzydka atmosfera brzydka bardzo. Tak się mili państwo nie robi. Gdzież te górnolotne idee, gdzież te piękne słowa, chęci wspierania rozwoju, przykładania uwagi przeogromnej do spraw istotnych. Istotne są zera na koncie tak proszę państwa tak mili moi. Az mam zgagę od tego wszystkiego. A moja zadymiona głowa wciąż regularnie się ludzi ze w tym tyle świetlistej nieskażonej Prawdy przez wielkie P pisanej. Dziewiczej nieskalanej pełnej wiary i nadziei w naprawę tego plugawego świata.

Dużo dobrych rzeczy się działo, dzieje i dziać zapewne będzie jeszcze, może i jeszcze lepszych a może i nie. Aczkolwiek upusty bulwersacji pewnej dać trzeba. W sumie to nie ode mnie zaczął się ten wylew. Ale rozumiem, ze C. i M. zależy na pewnych zmianach. 

Przecież mam tyle innych zmartwien. Ale pewnych spraw nie można chyba tak po prostu zostawić. 

 

Tłumaczenie mojego artykułu okazało się wyzwaniem pochłaniającym ogromne ilości jednostek czasu.

3 lutego 2012      18:35    Belgrad schowany pod śniegiem.

Powoli się zegnam. Pod Koniem krążą odśnieżające machiny. W kolko, w prawo w lewo. Grzane wino przy teatrze dla dzieci. Widok wyśmienity. Grzejnik, wino, zima mroźna za szyba. Moja ulubiona. Ludzie biegają szybciej niż zwykle. Autobusy toczą sie mniej gwałtowniej niż zwykle. Puchate śniegi.

Słuchałam o tym, ze prawdziwej kafany juz sie nie znajdzie, ze teraz juz nie ma nic nic nic . Oczywiście, ze rządzą salsa bary. Ale przecież nic nigdy nie jest tak samo.  Wszyscy sie łudzą wciąż ta prawdziwa tradycja cudownie zachowana. I ja sie łudzę. Bo z czasem wszystko staje sie takie ładne, urzekające i pelne tchnienia czasu co zdaje sie czynić go wartościowszym aniżeli rzeczy nowe. Mądrości czasu. Złudna magia staroci z dzieciństwa.

Zastanawiam sie czego tu szukałam.

Ile znalazłam.

Patrzyłam z różnych perspektyw.

To co wydarzyło się naprawdę jest tak trudno uchwytne.

Co wydarzyć się mogło.

Przepadam za podsumowaniami. Otacza mnie wtedy tak przyjemnie satysfakcjonujący spokój. Możliwości wypunktowania. Ba – można nawet podkreślić wytłuszczoną czcionka. Dopisać. Przypisać. Gdzie byłam. Gdzie jestem. Otoczyć pętelką, zakreślić, odkreślić, wyjustować.

Edycja klik Zapisz klik dokument zachowany w pamięci

Potem można rozpocząć tworzenie kolejnego pliku. W folderze tym samym. Trochę więcej kilobajtów.

Mimo ze tyle danych utracono. Objętość pliku znacznie wzrosła.

Na ilu stronach można to zawrzeć.

Wieje zima. Okna nieszczelne. Wino wystygło. Znowu do teatru.

Znowu za 100din zaledwie tyleż przyjemności.

Pan w okienku pyta skąd jestem.

Scena kurtyna

Z małych kotów z podwórka na Sarajewskiej wielkie kocury się zrobiły.

Na pewno nigdzie tak długo i tak ciężko nie było mi się odnaleźć.

Okazało się rzeczy wiele. Dobrze, ze to się działo. 

Nauczyłam się być bardziej sama dla siebie. Chociaż pewnie i tak nie do końca.

Sen mnie często zwyciężał. Mimo wszystko mogę być zadowolona. Na swój własny sposób. Mimo, ze nazbyt często chodziłam wyspana.

Teraz po Kneza Mihailova należy chodzić ostrożnie niebywale.

I tu dodam, ze pomijam w tym momencie jeszcze wiele stron, których przerabiać na kilobajty nie będę.

 Jeszcze z 2011. Bywalo zabawnie. Przeciez. No tak. 

Zrosty przedrosty

Tworzę a gubię sylaby

Dwugłosy

Jeździłam tramwajami ze słownikiem, pilnie analizując reklamy.

Bawiłam sie świetnie.

Pora zamazać czarnym flamastrem niedociągnięcia, ugnieść, dognieść, ukształtować Ciało. 

  

Uspokoiłam się. Ale ostatnie 30 godzin dziwnością swa przerosło niejedne dziwoty.

Były zamieszania, chaosy, papiery, drukowania, telefony, jakaś konferencja, jacyś ludzie, z jakiejś Chorwacji, z jakiejś Bośni, z jakiejś Brazylii, z jakiegoś Kosowa, z jakiejś Norwegii i tak dalej i tak dalej. Poziomy prezentacji były różne. Zakładam, ze na poziomie były te których nie zrozumiałam. Ludzie tacy ze nawet się przyczepić nie mogę. Jakiś uczeń gimnazjum, gdzieś tam z jakiejś południowej Serbii odśpiewał mi ‘Szła dzieweczka…’ Byłam wzruszona.

Cos tam o konferencji http://www.vreme.com/cms/view.php?id=1032815

Wiele rzeczy można zarzucić, wiem, aczkolwiek, nie wiele jest rzeczy, którym nic zarzucić nie można, o ile w ogóle takie istnieją, istniały czy istnieć będą.

Z przyczyn przeróżnych, które niektóry znają, a niektórzy nie, nieistotnym jednak to mi się zdaje, za jakieś dni ponad około 15 czy 16 czy 17 kończę mój EVS.

Wszystko szybciej niż bym spodziewać się mogła. Czasami odnoszę wrażenie, ze naprawdę na niewiele rzeczy mam wpływ. Dobrze źle dobrze źle nie oceniam.

Już się uspokoiłam. Wszystko jest takie wyobrażone. Choć to miłe nawet.

Po wszystkich falach emocji, odczuć trudnych do zrozumienia, wyjaśnienia, rozłożenia, po wichrach, szumach, po próbach analiz, rozważań, logicznych podejść i tak pod koniec rozklekotałam się jak to stare jugo pod blokiem na dole, i  części posypały się ze mnie. Niezbyt zręcznie powpychałam wszystko na swoje miejsce i jakoś trzyma się ten kręgosłup cały. Póki co.

Sve korak po korak

Dziwne to wszystko. Tyle ludzi i uśmiechów, krzywych, szczerych, brzydkich i ładnych, Wszyscy w miejscu tym samym. A obrazki najróżniejsze.

Cały mój BG spowodował rozpad wszystkich kół zębatych w głowie mej. Okazało się, że mechanizmy różne wadliwe są niebywale. Rozpady te aczkolwiek służą rozwojowi wzmożonemu.

Ale to ciekawe

Bo mimo

Ze zbyt często nie miałam siły się starać

Nie uważam bym wykazała się czymkolwiek z czego byłabym ponadprzeciętnie zadowolona

To odnoszę delikatne, miłe całkiem wrażenie

Ze doceniona zostałam

Wcale nie nauczyłam się języka. Te opowieści o cudownym oświeceniu, niestety, tak jak się spodziewałam, nie sprawdziły się w mym przypadku.

Okazało się, że w wielu myślach jestem niebywale przecięta. Aczkolwiek ta przeciętność cieszy mnie w tym konkretnym wypadku.

Nie będę się żegnać. Jestem zawsze tak blisko.

Zima porażająca do stopnia takiego, ze nie poszłam wczoraj do teatru. Zamarzam.

Jak mało czasu na wszystko.

Lubię ten ruch. I lubię się potykać o ludzi, przechodząc zanurzać się na kilka sekund w innym wymiarze przejść podziemnych. Gdzieś tam w centrum. Gdzieś tam miedzy hałasem. Gdzieś pomiędzy.  Zeleni Venac. Skarpety 100din. 3 razy orbit 100. Kolczyki blaszane 50din.

Wiele rzeczy juz wyjaśniłam i sobie i osobom paru i czuje się oczyszczona rozgrzeszona porządnie w porządku.

Pancevo przekładam na przyszły tydzień, licząc na to ze nie nastaną mrozy, śniegi, deszcze.

Anglika wyrzuca z kancelariji. Bardzo nieładnie jest kłamać. Jak mi smutno, ze to takie łatwe.

W bardzo spokojny, systematyczny i taktowny sposób oddzieliłam się od tej bandy evsowcow która panuje nad Belgradem i wprowadza pełną energii i nieświadomości atmosferę.

Moje dążenia do otwartego myślenia niebezpiecznie skręcają w stronę koszmarnego zgorzknienia.

Wciąż trudno mi oceniać pewne zjawiska.

Naleśniki moje są doceniane. Przynajmniej tyle mogę z siebie wykrzesać.

Ach i to spotkanie na filoloskim fakultecie. Po polsku. Jaka nuda. Jakże ładnie w kraju mym. Nie wiedziałam, ze o Kielcach tez tak ładnie mówić można. Ach i te pochwały jak świetnie mowie po polsku. A ja głupia zaraz sie przyznać musiałam. W ogóle nie umiem sie bawić.

W progu pewnego tajnego gabinetu dentystycznego byłam pewna ze wyjdę stamtąd bez nerki. Wszystko dobrze sie skończyło.

Pijam hektolitry kawy. Okazuje sie, ze można mnie zrozumieć.



Zdjecia pochodza ze strony http://abduzeedo.com/worldwide-photography-54-belgrade

Wielka powódź. Bojler się popsuł. Sąsiadka, która na pewno ma wściekliznę, wypomniała mi, że jak mogę mieszkać tu i nie znać serbskiego. Zdenerwowałam się. Bardzo.

Jestem wręcz rozdygotana. Nie wiem w jakim języku się porozumiewam.

Majstor przyszedł. Nie wiem w takim razie w jakim języku z nim rozmawiam.

 Kleski zywiolowe.

Czuję się jakbym wcale nie wyjeżdżała. Małe zmiany w zatrudnieniu w biurze. Nowy kubek z łowickim wzorem. Nowe krzesło w pokoju. Wszędzie mokre szmaty. Powódź, normalnie powódź.

Ciągle klikam coś na komputerze. Klikanie meczące ciągnące końca nie widzące.

Autobusy mi się mylą.

Z zeszytu:

 23:00 Warszawa 9.01.2012

Stuk stuk stuk

Poznan - Warszawa – Belgrad

5 godzin dworca

Zima chociaż łaskawa.

00:32 Warszawa centralna

Dlaczego nie doceniam. Kryzysy przedstawienia. Rozwodnione piwo, promocja, 5zl – 0,5l. Facet z laptopem tuli kaloryfer. Bezdomny, jak mniemam, zaraz obok ucina sobie drzemkę. Kawy filiżanka. Wystrój co najmniej dziwaczy. Stado siwych, głośnych krawaciarzy wtrącających angielskie zwroty, szklanka się tłucze. Koleś przy szybie zarabia 2600 miesięcznie. Wszyscy już wiedzą. Babka za barem, porządnie po czterdziestce, nienawidzi życia. I dworców. Grubas w okularach znieruchomiał z komórka w dłoni. Pisze. Może sms. Minut 30. Sztuczne, okropne bukieciki w wazonikach. Chińskich. Serwetki żółte, papierowe, ceraty nie ma. Szalik Legia. Ponad nami. Ponad głowami, wąsami, piwami. Dla klientów toaleta tez płatna. Groszy 50. Tapeta w stylu retro. Czterdziestolatki. Skłóceni z żonami, spracowani, zrezygnowani, podpici, wygnieceni.



6.01.2012. rok nowy. juz. przerwa. i po.

Za dni cztery powracam do belgradzkiego świata proszę państwa.
Już nie jestem pewna co mi się śniło. A co działo się.
Wczepiam się pazurami w dywan i ciągną mnie za tylne łapy. Dywan cały poniszczony.
A przecież miałam kipić zapałem.

Biorę tłuczek do mięsa i wbijam sobie po raz wtóry rozumne myślenie.


Przecież to wszystko dla mnie.
Jaka bolesna jest nauka.
Jakie głupie moje myślenie.

Okazało się, że mam miliony alergii podskórnych. Okazało się, że jestem przeczulona.


Mam myślenie wciąż
Jak po dwóch butelkach wina.


Logicznie rzecz ujmując
Jest przecież tak wspaniale
Zimy nie ma.

Wszystko spada na cztery łapy.


W poznańskich autobusach zapominać mi się zdarzało gdzie jestem. Wyszukiwałam kolejnego przystanku na Nowym Belgradzie.

Ponad doba podróży. Straszny nie-czas nie-miejsca. Bolesne przejście.

Wszystkiego tyle ile wytrzymam. Problemem mym przesadne troski.

Zgadywanki. Wielkie życiowe projekty. Kalendarz zapełniony.

Już panikuję. A jeszcze dni trzy. Prawie trzy.

kropka. juz na spokojnie. 

23 Novembar

Ahhhh rozdziera rozpiera mnie nowe, chwilowe, nietrwale, energia przepelnione Wrazenie (tak- z duzej litery). Tak tych słow sensownych, do moich nieco podobnych, boleśnie brakowało. Ciepłe, słodkawe, goździkami przyprawione myśli (o woni miodowej nieco) rozpływają mi się w głowie. Jakby schwytać te myśli i móc wykorzystywać kiedy tylko najdzie ochota.

Musze ubierać płaszcz chodząc tu do łazienki. Różnice temperatur.

Skończyły się jakies remonty i teraz docieram do biura w 15 minut, a nie w godzine. Niesamowite.

26 Novembar

Chcę wam powiedzieć że:

od miesięcy dwóch prawie śpię pod śpiworem

dostaje szalu bo moja klawiatura nie działa poprawnie

są dni kiedy nie umiem się wyrazić w żadnym języku

znowu zabrałam się za korekty i pisanie

przybyło mi energii do myślenia nad ewentualnym projektem

w Serbii nie ma czerwonej herbaty

Każdy policjant mówi cos innego

Byłam z J. na policji. Jak na matkę przystało. J. nie ma jeszcze tej nalepki w paszporcie, która upoważniać ma do sześciomiesięcznego pobytu na terenie Republiki Serbii. Wczoraj podobno J. trafił do policjanta mówiącego po angielsku, który go przekonał do tego ze potrzebuje nową białą karteczkę. Matka-tlumacz zmarnowała kwadrans dzisiejszego poranka na dyskusje z jednym z najbardziej tępych policjantów na Nowym Belgradzie. Mój krzywy serbski wyraźnie sugeruje, że i ja nie jestem prawowita obywatelka tego kraju. Jasne. To oczywiste że mam jedynie polski dowód osobisty i paszport. Zdarta płyta. Tłumaczę. Ne kapira. Ne kapira nista. Spokój tylko spokój. O Boże.

Układam test z polskiego. Fajna zabawa. Gruntowna powtórka z gramatyki po jakiś 8 latach. Uh imiesłowy uh uh uh

Mam wciąż to nieprzyjemne, palące w przełyku odczucie, że cofam się w rozwoju. Zawijam się w koc i słucham ulicy. Bulevar Arsenija Carnojevica. Wieczór późny już bardzo. Mgła dzień cały. Zimno.

Uczę się radzić z sama sobą. Zdezorientowałam się totalnie. Kaloryfer w moim pokoju jest cudownie czerwony. Przypomina mi się dzieciństwo. W sklepach są te gumy w kształcie papierosów. Soczki w torebkach. Pamiętam pamiętam. W sklepach drogo. Chce do Biedronki.

Należałoby przyłączyć się do masowych zakupów rakiji czy piwa w promocyjnej cenie 100din. sztuka. Cóż za nuda. Za cóż nuda. Nuda za cóż. Ach joj.

Przekonują mnie jak mam super świetnie bo rozumiem wszystko o co chodzi. Wcale nie rozumiem. Chociaż to fakt ze i tak mam super. Co z tego. W dalszym ciągu ludzie uparcie odpowiadają mi po angielsku. Już nie tak notorycznie. Nie będę z nimi rozmawiać. Depresja upoważnia do milczenia.

27 Novembar

Wszędzie potykam się o martwe gołębie.  Maja dziury w brzuszkach. Popękały im serduszka.

11 dni 11 dni 11 dni

Notatki z ostatniego tygodnia:

13 Novembar:

У Београду сам већ седам месеца. Наравно није то лако време, али свакако много учим. Моје очекивања су се променила у последњих неколико месеци и сада ми је мало жао због ове одлуке, али морам да се изборим са изазвом. Сутра идем са моим цимерима у Сарајево и вратићемо се у Суботу. Тамо ће бити нека обука за све волонтере из програма ЕВС. Нисам разположена да идем тамо али шта ћу... Мода ће бити болје после и добићу нову мотивацију за све. Шта ће бити на обој облуци то и ја не знам, три дана све време семинари током којих морамо да расправљамо о најважнијим темама и проблемама везаним за волонтерски живот.

(rozbudowany tekst na niebywale wysokim poziomie, bogaty językowo i o zaskakującej tresci. napisane tydzień temu w niedziele. czuje się taka plytka.)

16 Novembar:

Pozdrowienia z Sarajewa.

Najzabawniejsze jest to, ze jestem tu od poniedzialku i jeszcze nie bylam w centrum. Zakwaterowani jestesmy na Ilidzy, a to bagatela zaledwie 40 min tramwajem do Bascarsiji, a ze treningi trwaja do wieczora to nie ma kiedy. Ale jutro jest wolne popoludnie.

Co do zakwaterowania.... Wczesniej w hotelu ktory posiadal tyle gwiazdek (tzn w ogole posiadal jakiekolwiek) bylam, bylam - faktycznie tak, tak - bo pracowalam swego czasu jako pokojowka. Wszystko jest na nieprzyzwoicie wysokim poziomie. Az mi z tym zle. Skad te pieniadze...

Generalnie jest sympatycznie. To najlepsze slowo. Czas mija niebywale szybko, tyle sie dzieje, ze czuje sie jakbym juz tu byla ze dwa tygodnie. Treningi sa dosc zabawne. Nie obchodzi mnie juz moj zalosny poziom angielskiego. Moj serbski sie przydaje.

19 Novambar ok poludnia

Sarajevo tramvaj broj 3 Ilidza-Bascarsija

I po On-Arrival training. Zastanawiam sie ile z tego wynioslam. Pomijam mile, obrzydliwie ekskluzywne udogodnienia. Inni wolatariusze generalnie super (troche za duzo Polek, takze znajacych serbski, jakaz jestem przecietna). Nauczylam sie tanczyc salse i wykorzystalam w koncu moja znajomosc 3 slow po baskijsku. I piosenke o Mikolaju. A juz zaczelam watpic czy kiedykolwiek uda mi sie spotkac jakiegos Baska. Najciekawsze byly zdecydowanie pierwsze dwa dni, czulam sie jak w przedszkolu nieco, muszac skakac, biegac i turlac sie po podlodze, ale to rzeczywiscie jakos tam pomoglo zbudowac wiezi w grupie i dac nieco energii do dzialania. Nie czuje jakiejkolwiek zmiany po tych piecu dniach co prawda, ale bilans wydarzenia generalnie na duzy plus. Ten tydzien byl zdecydowanie potrzebny. Belgrad bez przerwy wywoluje nadkwasote zoladka.

Sarajevo to jedno z takich miast do ktorych bede wracac. Bo mnie oniesmiela i za kazdym razem zachwyca.

Moje widzenie wszystkiego jest totalnie inne od calej reszty ekipy EVS. 99,5% jest tu pierwszy raz. Pierwszy raz ktos im moze o tym opowiedziec (albo i nie bo zazwyczaj wszyscy koncentruja sie wokol zagadnienia sarajevsko pivo). Dla nich wszystko jest takie fascynujace i nowe. Nikt nie rozumie mojego milczenia.

Jade tramwajem i oniesmielaja mnie ci ludzie. Czesto ktos do mnie mowi. Mieszkancy Sarajewa sa inni. Nie wiem na czym polaga ta roznica. Niewiele moge zrozumiec. Usmiecham sie za kazdym razem niemo. Co wiecej moge zrobic. Slucham.

Kierowca autobusu z Belgradu byl bardzo elegancki i mial niebieskie oczy. Pani z Sarajeva miala taki niski glos, ze myslalam, ze jest panema. 6,5 godziny drogi.

Tramwaj pelen ludzi. Stoje i usmiecham sie cicho do tego miasta. Jest bardzo cieply dzien.

22 Novembar, Beograd

Znowu zimno, szaro, ciemno i belgradzko. Dobrze. Mam duzo pracy. Czas sie jednoczesnie wlecze niemilosiernie i pedzi jak szalony. Absurdy rzeczywistosci.

Z J. bylam u dentysty. Teraz czuje sie jak prawdziwa matka.

Rano zrobilam chlopcom nalesniki.

Jeszcze 17 dni. 17 dni. 17 dni.

x

Zaleglosci:

31.10.2011r.   23:50 

Mam duzo do roboty.

Kolejny spektakl. „Kad padne noć” (na podstawie Murkami). Rozumienie przyzwoite. Także godny uwzględnienia performans w jakimś CK. Chyba jeszcze nigdy nie byłam w ciągu jednego miesiąca na tylu spektaklach. Robie tu rzeczy na które normalnie czasu nie starczało.

L. dała mi książkę z gramatyki w prezencie. Podskakuję z radości.

Kolejne osoby chcą się uczyć polskiego. Nie spodziewałam się takiego zainteresowania.

Okazało się, że mają tu 3 rodzaje płynu do soczewek. Jakieś dziwne pytania mi zadawali. Oh tak, w Polsce wszystko jest prostsze… Chciałam iść na wykład ale mi zblokowali wydział filoloszki. Wspominałam już o tych protestach.

Mam wrazenie, że ugrzęzłam na jednym poziomie językowym i z niego wyleźć nie potrafie. No cholera jasna już prawie miesiąc minął. Nestrpliva sam.

J. mi powiedział, ze „jego cywilizacja” jest tak rozwinięta, ze już nikt nie czyta książek.

Cale E8 nienawidzi djurdjevdana. Wciąż zapierają się rekami i nogami żeby nie mówić do mnie po serbsku. A potem wysyłają mi 3 strony tłumaczenia english to serbian please Joana.

Opowiadałam L. o nacjonalistycznych odchyłach w moim cudownym kraju, które bacznym etnologicznie-nie-dokształconym okiem miałam okazje obserwować.

Rozmawiamy. Tak niewiele mogę powiedzieć, a tyle do powiedzenia mam. Uczę się pokory milczenia. Zapominam antropologicznych okularów momentami. Czuje się niedokształcona. Nawet polski stwarza mi problemy. Irytuje się tym wszystkim. Irytacji odsłona kolejna. Nie mogę być z siebie zadowolona. Może i mam z tym problem. Może.

Nie będę już nikomu odpowiadać po jaką cholerę studiuję serbski. Bo tak. Bo czemu nie. Bo jestem dziwna tak tak. Bo mi było nudno. Albo wymyśle jakąś dziwną historię kryminalną. Zresztą mam momenty zaćmienia kiedy sama mam wrażenie ze zapomniałam po co tu przyjechałam. Etnowyczerpanie. Wcale mi się nie chce już myśleć nad tematem magisterki. Chce domek na przedmieściach, psa o lśniącej, złotawej sierści i poddasze zawalone starymi książkami, których pewnie i tak nie zdążę przeczytać, przepełnione zapachem terpentyny zmieszanym z wonią wiśniowo-waniliowych świeczek zapachowych. Widzicie do czego doprowadziłam??!

Kupiłam blok i najmiększy ołówek jaki udało mi się znaleźć w Merkatorze tj. 2B. Może znowu spróbuję się wyrazić w inny sposób.

2.11.2011r.

Miesiąc minął. Już. Prawie.

Już rozumiem o co chodzi z tymi protestami studenckimi.

4.11

 Mój zabawny serbski i nieogarnięty wyraz twarzy okazał się przydatny w zdobyciu bezpłatnego płynu do soczewek i samych soczewek w bonusie.

Dokształcam się wciąż w znajomości mojego ojczystego języka.

8.11 Nareszcie na bieżąco

Fenomen nowości (no może już nie nowości) językowej „ogarnąć” zadziwia

Odkrywam coraz to kolejne zadziwiająco dziwne słowa w języku polskim. Moja klawiatura nadal nie działa poprawnie.

Od poniedziałku do soboty będę w Sarajewie. Wszyscy się cieszą. Nowe miejsca, nowe doznania. Mnie cieszy basen w hotelu. Lubię Sarajewo. Bardzo. Szkoda, że jeszcze nie będzie śniegu. Następnym razem pojedziemy do Sarajewa jak spadnie śnieg.

 Tak trudno momentami się cieszyć. A przecież podobno zawsze byłam taka roześmiana.

 Chciałabym uczyć się serbskiego z siostrą V. Co prawda wykończyły mnie te 2 godziny i zjadłam chyba kilo ciastek, ale ileż się nauczyłam ileż ileż.

 Straciłam już nawet słowotok pisania. Pustka stuka puka. Każde słowo tak beznadziejnie obolałe i brzydkie. Brzydotą ociekają niezręcznie sklecone zdania, przewracają i kuleją literki, słóweczka, werwy im brak. Az wstyd. Zważając na me ambicje.

Znowu za to rysuję. A nawet nie piję wina.

 Muszę tyle muszę się zmuszać zmuszam się nawet zmuszać do zmuszania.

 Belgradzka jesień jest żółto pomarańczowa. Moja ulubiona.

Niby dam o rozwój naukowopsychicznointelektualnojezykowofizycznoartystyczny.

Jovana, jesi dobro?

…ne znam…

Nie umiem odmieniać czasowników. No przepraszam. Gdzie popełniam błąd no gdzie. Bolesne koniugacje.

Rozerwałam się i rozwiesiłam na sznurku na pranie. Wiecie jakie siniaki zostawiają te cholerne klamerki?

Pierwszy raz byłam na polskiej imprezie. W Polsce chodzę tylko na bałkańskie. Zabawne, prawda? Łapie się za brzuch i śmieję do rozpuku.

Nie wiem czy to przypadkiem nie powinien być blog promujący EVS i wolontariat. Jeśli tak to wybaczcie mi wpisy nasączone jakimś trudnym do zrozumienia pesymizmem. EVS to świetna rzecz, sama praca wolontariacka daje ogromna satysfakcje, a wyjazd… nie będę zresztą tłumaczyć tego bo wydaje mi się to nazbyt oczywiste. Możliwość wyjazdu, zdobycie nowych doświadczeń, masa nowych ludzi, to wszystko fenomenalne. Jak będziecie w BG to zapraszam w piątek do Inforoomu, tam wam wszystko opowiem ze szczerym uśmiechem i zaangażowaniem. I będę was szczerze zachęcać. Uczcie się siebie uczcie.

Reszta zależy od psychicznego nastawienia.

Możecie się w tym nie odnaleźć. A i możecie w każdej sekundzie turlać się z radości.

W piątek teatr. Do Narodowego podobno za 100din można bilet dostać. Po Sarajewie.

Pozdrowienia Mili moi. Pozdrowienia.



0,7 vranac + pol paczki ronhil + hałas za ściną

Dzień dwudziesty, wieczór dwudziesty, noc dwudziesta,

Liczę, przeliczam, podliczam, odliczam

Belgrad deszczowy. Trampki cale mokre. Dom posprzątany. Naleśniki usmażone. Goście w domu. Serbski wątpliwie poprawiony. Uczę sie doceniać własne umiejętności.

Powtarzam sobie stokroć, ze jestem tu po to by dowiedzieć się  sie czegoś o sobie samej.

Faktem jest, ze sie dowiaduje.

Angol odstawił akcje godne zaznaczenia. Ja miałam myśli godne pogardzenia.

Poznaje własne potrzeby, braki i niedociągnięcia.

Pisząc odkrywam kolejne pustosłowia, bezdzwieczne oddźwięki, dźwięczne milczenia.

Odkrywam liczne ignorancje, deficyty sil, niechęci i niedouczenia.

We własnym otwarciu- zamknięcia wyzbyć się sie nie mogę.

W całej mojej miłości do ludzi okazało sie, ze brak milosci rzeczywistej. Czy nauczyć sie jej mogę. Czy brak mi świadomości?

Czy nudzić będę? Czy prawic banały.

Ucze sie wyzbywać strachu bycia nudna, przeciętną, zdziwaczałą. Jednoczesnie - jak nie zamknąć sie w tym pragnieniu odciecia od normalnosci. Jakkolwiek rozumianej. Wiem, ze nie jest błędnym myślenie, ze zamkniecie sie na ludzi ogranicza, cofa i zabija w końcu. Na kraju. Na kraju.

Jak walczyć (czy w ogóle?) z ta chęcią ograniczenia.

Czy przyjęcie do wiadomości ograniczenia własnego tłumaczy z niego.

Czy rozważania o pracy praca tez sa.

Czy pytanie jest myśleniem.

Czy pisanie o pisaniu pisaniem jest. Gdzie praca. Gdzie rozwój.

Czy zamykam sie na ludzi. Na ile to mnie ogranicza. Na ile mnie rozwija.

Na ile moge sobie pozwolić na to siedzenie za ściana. Na tłumaczenia, ze mnie nie nudzą. Chociaż najlepiej poszłabym spać.

 .............................................................................................................

Stanelam przed wyzwaniem uczenia polskiego. Moj piekny materni jezik to kobyla cholerna. Jakze mnie cieszy zaangazowanie mojej uczennicy (i nauczycielki w jednym).

Musze sie teraz nauczyc polskiego. Ciesze sie niezmiernie. Alternacje palatelizacje. Moze w koncu bede w stanie wypowiedziec sie na poziomie. Ach i rzeczywiście "mgła" i "będę" brzmią zabawnie.

Z serbskiego mam podrecznik ze sredniej szkoly.

Znowu zapomnialam angielskiego.

Tyle chcialabym im powiedziec.

Spektakl nr 3 fantastyczny. "Buba u uhu" Teatar 5 iz Beograda. Jeszcze tak dlugo i tak duzo nie smialam sie tutaj. Nawet nie musze rozumiec wszystkiego.

V. powiedziala ze ma czasami bilety do teatru narodowego za free.L. mam nadzieje, ze zalatwi bilety na Mechaniczna Pomaranczę. Plus SKC.

Teatralno-poetycko-jezykowe fascynacje. Co zrobic by przezyc. Co zrobic by sie nauczyc. Co zrobic by nie zwariowac. Amen.

Ps. Ciagle jakies parady, demonstracje, blokady. Progejowska, antynatowska, studencka, nacionalistyczna. Machalam teczowa flaga. Antropologiczne rozterki. Gdzie jest moje miejsce. Zgadzam sie, popieram, ale ktoredy droga. Kędydrogakędy. Jak slyszec, czus, widziec i nie oszalec.

Fotouzupelnienie:

Tito. W odwiedzinach.

belgradzka jesien

Mama zrobila palacinke. Dzieci szczesliwe. Jestem fantastyczna.

Livingroom.

Pelna energii Joana.

Ox!  Byk!  

I teatr:

Novi Beograd.

Pozdrav mili moi.

robiac kanapki:

J:zobacz cos mnie uryzlo.

ja: yhy

J:co to moglo byc?!

ja: mhyhm

J: komar?!

ja:pewnie tak.

J:myslisz ze mi nic nie bedzie? nie dostane malarii?!

ja:..... nie....

J: bo w Afryce mozna dostac.

ja. ......

Piątek. Dzień rozpoczęty od wdepnięcia w kupę.

Wczoraj miałam przebłyski dawnej pasji i zaangazowania (!)

Leana prowadzi z nami lekcje serbskiego. Wczoraj odbyła się druga. Na pierwszej była azbuka. Zniechęciłam się i siedziałam z wykrzywiona z delikatnego niezadowolenia twarzą i po westchnięciu zrezygnowania po raz wtóry sprawę sobie zdałam ze nikt nie ma zamiaru interesować się moja osoba, a już (bron Cię panie boże!) moimi potrzebami i oczekiwaniami.  

Leana okazała się jednak bombowa. Na jakiś spektakl dziś idziemy, czytałyśmy wiersze, pożyczyła mi ksiązki, palatalizacje, romantyzmy, fantastycznie, fantastycznie. Jest taka zajarana, ze ja się jaram (wybaczcie slangstajla), ze az mi głupio ze tak wiele jeszcze nie rozumiem. Ach no i sprawdzi dla mnie kiedy Bozo Coric ma wykłady i bomba bomba, naprawdę do jaja. Tylko czemu nie umiem się szybciej uczyć.

Jeśli chodzi o problemy w relacji Joana-swiat, to odkryłam, mili moi, ze wcale niekoniecznie tak wielce zależą od znajomości języka. Język okazał się tylko jakimś ułamkiem mizernym. Także główny powód jest jeden, a jego ogrom przerósł i mnie sama.

Okazało się, ze N. tez etnologie studiuje. To idę na wykład w przyszłym tygodniu. Kultura i nasilje. Jeden z nielicznych (jedyny?)  który mi godzinowo pasuje. Wtopię się w tłum i będę udawała ze wszystko kumam.

Dzisiejszy Belgrad w deszczu. Na szczęście już skończyli jakieś roboty na moście i nawet czasami da się dojechać do biura w 40 min.



Żeby była jasność – mili moi – nie użalam się i użalać się, mili państwo, zamiaru nie mam, bo to w stylu totalnie nie moim. Dowodzę tylko sama sobie jaka sile i wpływ maja emocje różnorakie. W których istnienie wątpić i mi się zdarzało.  Znajdźmy tylko różnice nie tak wątłą i zachwiana pomiędzy nimi a mądrze widzianym własnym rozwojem. Emocjonalnym także.

J. gada z ziemniakami.

M. dzisiaj pierwszy raz zrobił sobie neskafe.

W sumie lubię moich wspolokatorow.

Pani w piekarni nie wierzyła ze jestem z Polski. Svaka cast svaka cast Joavana. 

To doprawdy zadziwiające, ze rozmawiam o Dostojewskim a godzinę potem nie potrafię się wyrazić w sprawie podstawowych potrzeb życiowych.

Słyszałam ze mój chrześniak już chodzi. Svaka cast Szymonie!

Lubię cię, mój smutny, zimny Belgradzie. Nie jesteś dla mnie zbyt przyjemny, ale jakoś musimy razem żyć. Nawet taki czarnobiały, brudny i zakorkowany. Cóż, przecież ja tez nie jestem idealna.